Zrowerowani 2019

Relacja syna i ojca z wycieczki rowerowej, która dla nas okazała się Wyprawą Rowerową roku 2019. 

Tata: Początkowo na wiosennych popołudniowych wycieczkach realizowaliśmy tylko krótkie trasy. Docieraliśmy sprzęt i siebie na wzajem. Później pojawił się cień pomysłu. Pomysł, który jak kapiąca woda w kranie męczy i nieustannie daje o sobie znać. Ale ta kropla nie męczyła. Przeistoczyła się w przyjemny szmer strumyka i systematycznie nabierała majestatycznego kształtu rzeki, która doprowadzić nas miała do szczęśliwego finału. Przygotowania ruszyły pełną parą. Codzienne, coraz dalsze wypady. Oszacowywanie możliwości przejazdowych. Kompletowanie sprzętu. I wreszcie nadszedł ten dzień. Ruszyliśmy. Ruszyliśmy "bez napinki". Tylko my i przygoda.

 Kościół świętej Wandy Malczewskiej  w Parznie

Mr. Blu M: Na wyprawę rowerową wybrałem się z tatą. Najpierw z Bełchatowa do Parzna jechaliśmy drogą zwaną traktem Wandy Malczewskiej. Trasa prowadziła nas przez las. W Parznie, przy kościele, zrobiliśmy sobie przystanek. W sklepie tata kupił pepsi. Wsiedliśmy na rowery i pojechaliśmy dalej. Przejechaliśmy kilka wsi i wjechaliśmy na Trakt Napoleoński.

Tata: Dalej trasa wiodła Traktem Napoleońskim aż do Widawy.

Ruiny dworku szlacheckiego w Krześlowie

Mr. Blu M: Dojechaliśmy do Krześlowa, drogi krajowej, na prawo od nas stała właśnie ta willa. Przy willi zrobiliśmy sobie przystanek.

Tata: Wybierałem trasy możliwie mało ruchliwe. Ostatniej kategorii. Droga mijała spokojnie. Mijaliśmy kolejne wsie.Było słonecznie i gorąco. Przystanki robiliśmy co około 10, 15km. Regenerowaliśmy siły. Uzupełnialiśmy płyny i przekąski.

Droga

Koniec Traktu Napoleońskiego 

Mr. Blu M: Od ruin dworku szlacheckiego w Krześlowie pojechaliśmy kilkanaście kilometrów i dojechaliśmy do Widawy w tamtym miejscu skończył się Trakt Napoleoński.

Tata: Omijając drogę krajową, z dużym natężeniem ruchu, na wprost do Burzenina wybrałem drogi poboczne. Okazały się jednak w większej części pozbawione asfaltu. A przy okazji okazało się, że nie jesteśmy w stanie płynnie kontynuować jazdy. W palącym słońcu, przeklinając nawierzchnię pchaliśmy swe pojazdy z bananami na ryjach i piekącymi od potu oczami. Z bólem omijaliśmy Wartę. Trasa nagliła. Pomyślałem wtedy, że w drodze powrotnej zrobimy dłuższy popas.

Mała przekąska

Mr. Blu M: Przejechaliśmy całą Widawę i wjechaliśmy do Burzenina. Podjechaliśmy do małej restałracj, zamówiliśmy zapiekankę i colę. Colę dostaliśmy od razu ale na zapiekankę musieliśmy poczekać.

Tata: Byliśmy mniej więcej w połowie planowanej trasy. Przyjemnie odpoczywało się w klimatyzowanej knajpce, delektując się zimną colą, i kolejną, i kolejną. Zasięgając języka dowiedzieliśmy się o dalszych kłopotach z asfaltem.

Pomnik

Mr. Blu M: Obok restałracj jest mały rynek Burzeniński gdzie na Piotra i Pawła stoją stragany. Na tym rynku stoj pomnik upamiętniający Józefa Piułsuckiego.

Tata: Problemy się potwierdziły. Trzeba było zmieniać trasę. W dalszym ciągu było gorąco ale nadciągały chmury. 

Z piekieł w Niebiosy :)

Mr. Blu M: Kilkanaście kilometrów i kilka wsi od Burzenina w Zapolu była droga w las. W tym lesie jest miejscowość Niebiosy.

Złapał nas deszcz

Mr. Blu M: Od znaku Niebiosy jechaliśmy już spory kawałek. Byliśmy właśnie w niedużej miejscowość pod Sieradzem. I wtedy właśnie złapał nas deszcz. Musieliśmy czekać godzinę na przystanku autobusowym.

Koniec deszczu

Mr. Blu M: Po godzinie spędzonej na przystanku wjechaliśmy na wiadukt pod którym szła trasa. Po dziewięcio godzinnej drodze nareszcie dojechaliśmy na miejsce. Do cioci w Słomkowie Mokrym.

Nareszcie dojechaliśmy

Tata: Ostatnie dwadzieścia parę kilometrów zaciskaliśmy zęby i parliśmy przed siebie. Tego dnia mieliśmy w siodełkach dziewięć godzin i ponad dziewięćdziesiąt kilometrów. Przyszedł czas na regenerację sił. Czyli pomoc w polu i impreza urodzinowa. 

I wracamy

Mr. Blu M: Nasz pobyt w Słomkowie Mokrym już się skończył. Po trzy dniowym pobycie  już musieliśmy wracać do domu.

Tata: Zmieniłem plan na drogę powrotną. Omijałem drogi ruchliwe i bez asfaltowe.

Pod kościołem

Mr. Blu M: Po przejechaniu dwóch trzech wsi. Zatrzymaliśmy się pod kościołem nie pamiętam kogo ani w jakiej miejscowości. 

Sieradz

Mr. Blu M: Od kościoła dojechaliśmy do Sieradza tam na ławce zrobiliśmy sobie przystanek.

Linia polskich schronów bojowych lini Warty i Widawki

Mr. Blu M: Od ławeczki jechaliśmy sobie troszkę i natrafiliśmy na pomnik upamiętniający bitwę na lini Warty i Widawki.

Za Sieradzem

Tata: Opuściliśmy Sieradz i okolice. Ruszyliśmy krainą krainą bunkrów i nadwarciańskich krajobrazów.

Park Krajobrazowy Międzyrzecza Warty i Widawki

Mr. Blu M: W parku dojechaliśmy do pięknego krajobrazu na siano:]

Piękny krajobraz na siano

Mr. Blu M: Bunkry z okresu drugiej wojny światowej.

Bunkier

Historia

Mr. Blu M: Tutaj macie skruconom historie bunkra:]

Tata: W drodze powrotnej również grzało. Zróżnicowany krajobraz i poszukiwanie bunkrów zmuszał nas do pchania rowerów. Ale w planie była chłodna kąpiel. Brzeg co prawda stromy ale poziom wody na wysokości pół metra. Spokojna woda. Cudo.

Kąpiel:]

Mr. Blu M:  Po drugiej stronie łąki na,której stały bunkry płynęła Warta więc postanowiliśmy się wykąpać.

Nie chce się wychodzić

Mr. Blu M: Jadąc od Warty dojechaliśmy do przydrożnego cmentarza niemieckiego z przeszło stu lat. 

Cmentarz

T rasie, pociąg

Mr. Blu M: Jechaliśmy od cmentarza i dojechaliśmy do przejazdu kolejowego gdzie akurat jechał pociąg.

Tata: Przygoda powoli zmierzała ku końcowi. Szkoda. Trzeba było ją chociaż troszkę jeszcze przeciągnąć. Stąd nieplanowane postoje.

Przed ostatni przystanek

Mr. Blu M: Przed ostatni przystanek zrobiliśmy przy małym sklepie na wsi przy tym samym przejeździe kolejowym. Ostatni przystanek zrobiliśmy tam gdzie był pierwszy przystanek czyli w  Parznie.

Gdzie ten guzik ;)

Mr. Blu M, Tata: Na wyczerpanych bateriach i ze szczęściem w sercach wróciliśmy do domu. Pozdrawiamy